Nie jest prawda, ze "prawdziwi poeci" pisza od razu "czystopisy", a my reszta, ktorzy poprawiamy swoje wiersze - to piszemy najpierw zgrzyt, i z tego wzgledu nie mamy prawa uwazac sie za poetow.
Wiersz to nie tylko sam przekaz, ale przekaz ujety w wybrana przez piszacego forme.
Dzielac sie wlasnym doswiadczeniem - chcialabym wspomniec, ze niektore wiersze sa bardziej rozbrykane niz inne i ujarzmianie slow jest dodatkowym wyzwaniem - a nie porazką.
Oto praca z sonetem pt "Stokrotka" Honoré de Balzac
Ponizej ten sam wiersz - ze sie tak wyraze - na czysto.
Pâquerettes des prés, vos couleurs assorties
Ne brillent pas toujours pour égayer les yeux ;
Elles disent encor les plus chers de nos vœux
En un poème où l’homme apprend ses sympathies :
Vos étamines d’or par de l’argent serties
Révèlent les trésors dont il fera ses dieux ;
Et vos filets, où coule un sang mystérieux,
Ce que coûte un succès en douleurs ressenties !
Est-ce pour être éclos le jour où du tombeau
Jésus, ressuscité sur un monde plus beau,
Fit pleuvoir des vertus en secouant ses ailes,
Que l’automne revoit vos courts pétales blancs
Parlant à nos regards de plaisirs infidèles,
Ou pour nous rappeler la fleur de nos vingt ans ?
O jakosci wiersza w zadnym razie nie stanowi intymna uwaga poety, ktory zwierza sie, ze wiersz powstal juz "gotowy". Ostatecznie - dla czytelnika nie jest wazny w zadnym razie proces powstawania wiersza.
*
Poprawiam swoj tekst i jestem chwilami zmeczona, ale przeciez najwazniesjzy jest tekst, a nie moje zmeczenie, i nawet nie moje ego...